Visserijsprokkels Ronald Nannings

Het is afgelopen tijd even rustig geweest met de sprokkels. Door de versoepelingen zijn er vanaf komend weekend weer wedstrijden mogelijk. De laatste tijd ben ik natuurlijk weer naar het stekje gegaan aan het IJsselmeer. Het was helaas geen feest meer. Toen ik eindelijk beet kreeg, stond ik bij een medevisser te kijken. Uiteraard nam ik een sprintje om snel aan te slaan. Dat sprinten van mij over de keien werd al snel struikelen en  ik viel pardoes op mijn dure schepnetsteel. Kortom, weer een hele mooie dag voor de handel en de winkelier. Voor mij een dag om heel snel te vergeten. Wat wel opviel was dat de vis aanmerkelijk korter onder de kant werd gevangen. Zo ving een jeugdlid een aantal grote IJsselmeerbrasems met de vaste hengel. Dat was voor die knaap natuurlijk motiverend en een heel spektakel.  

Op 11 juni had de visvereniging, waar ik lid van ben, een karpertraining gepland. Onder het genot van een natje en een droogje werd een heuse dag besteed aan het commercial vissen. We kregen echter het aas van de vereniging: maden, voerpellets en mais. Natuurlijk was er iemand eigenwijs en ging met zijn eigen paste vissen. Dat hij de meeste vis ving van iedereen was wel te voorspellen. De voorzitter kon zijn gehate nul, die al twee jaar stond, al snel wegpoetsen zodat ook hij een mooie dag had. Hij brak daarbij wel zijn hengel. Kortom een mooie dag met de vereniging en top georganiseerd.

Dit jaar heb ik mij opgegeven voor de maandagavondwedstrijden van HSV Alkmaar. Een serie mooie wedstrijden, die gelukkig goed in mijn agenda passen. Tijdens de eerste dag kreeg ik een staartnummer uitgereikt. Op voorhand wist ik wel dat dit een goed nummer was. De visserij was echter niet zo wild en het duurde even voordat de vis op gang kwam. Toen de vis eenmaal ging azen, kwamen er uiteindelijk fatsoenlijke vissen in mijn net. Ton v.d. Nieuwboer viste een puike wedstrijd en werd 2de. Mijn stroeve start had geen gevolgen; ik werd eerste tijdens deze eerste wedstrijd. Een goed begin is het halve werk, nietwaar?

Een paar dagen later viste ik de eerste competitiewedstrijd van VNK bij Onderdijk. Dit keer mocht Ton op staart zitten met mij er pal naast. Natuurlijk had ik goed nagedacht over hoe Ton het zou aanpakken, en ik zou mij strategie daarop aanpassen. Ik had besloten om met de vaste stok te gaan vissen. Er stond een behoorlijke stroming in de vaart en dus kwamen de vlagdobbers uit de kist. De start was met één woord dramatisch. Tijdens het eerste uur geen fatsoenlijke beet te krijgen. Ik besloot toch maar licht te gaan vissen en ving direct een kleine winde. Ik denk het even gevonden te hebben, maar kreeg daarna totaal geen beet meer.

Dan maar even proberen onder de kant en warempel, de dobber zakte langzaam onder en er hing een fatsoenlijke vis aan. Dat was ook de enige vis die ik onder de kant ving. Alle vissers die gekozen hadden voor de vaste hengel waren zogezegd kansloos. De feeder was het aangewezen wapen en dat bleek ook wel. Diegenen die gekozen hadden voor de vaste stok waren min of meer de rodelantaarndragers in de uitslag. Normaal is in dit water de stok superieur ten opzichte van de feeder. De combinatie wind en stroming maakte dat een fatsoenlijke stille aasaanbieding onmogelijk was. Althans dat was mijn verklaring achteraf.  Kortom snel vergeten die wedstrijd.

De maandag erna volgde wederom een avondwedstrijd van Alkmaar. Aangezien ik mijn voorkeurstek al had gehad, mocht ik plaatsnemen naast de kop. Normaal gezien zou de kopstek daar ook wel winnen.  Ik besloot daarom mijn eigen wedstrijd te gaan vissen en niet te letten op de kopstek. Eenmaal aan het water gekomen zag ik dat het Noordhollands Kanaal als een idioot stroomde, niet normaal zo hard. De buurman op kop knoopte, volgens zijn zeggen, er een voerkorf van 90 gram aan en die bleef ook niet liggen.

Ik besloot op driekwart te gaan vissen en in het midden. Op driekwart had ik een korf van 60 gram eraan gebonden en met de top omhoog hoopte ik dat deze nog zou blijven liggen. Deze hoop werd al snel de grond in geboord, want mijn korf lag na mijn eerste worp al bijna in Den Helder. Jeffey Jumpertz, woonachtig in Den Helder, zag mijn korf nog net door de sluisdeuren gaan (grap). Zo hard stroomde het kanaal, ik had dit één keer eerder meegemaakt. Dat was zeker 25 jaar geleden. Toen viste ik de zaterdagwedstrijden van Nipro mee. Destijds wist Nico Pronk met zijn baarskunsten nog een paar stekelridders te vangen en won toen de wedstrijd. De rest zat te kijken naar een leeg net.

Ik besloot wat korter te gaan vissen en de visserij positief benaderen. Als het zo hard stroomt betekent dat dat de vis moet zwemmen en bewegen en dit maakt de vis hongerig. Die redenering was zo slecht nog niet. Door het regelmatig ingooien van de gevulde korf kreeg ik zowaar wat beet.  Eerst wat halfwas brasems, maar daarna echt mooie vissen van ruim 1 kilo. De buurman op kop had een flitsende start en ving gelijk 5 mooie brasems. Daarna gooide hij zijn enige korf van 90 gram eraf + voorslag. Eenmaal alles opnieuw opgetuigd bleek e.a. nog niet in orde te zijn, want hij gooide de tweede voorslag en korf eraf.

Kortom, het bleek zijn dag niet te zijn. Of zou het toch wedstrijdstress zijn? In elk geval ging ik rustig verder met het vangen van mooie vissen. Na drie uur stond de teller op negen mooie vissen. In de laatste minuut miste ik nog een geweldige aanbeet, ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Achteraf niet nodig, het gevangen gewicht was ruim voldoende om deze wedstrijd op mijn naam te schrijven.

De komende weken worden er weer grotere wedstrijden georganiseerd. Gelukkig maar, want van eeuwig eenzaam trainen word je ook niet beter en het is zeker niet gezelliger.

Tot hoorns of tot aan de waterkant.

Ronald Nannings.